(παλιό αλλά πάντα επίκαιρο)
Ο “αδιάφθορος” κ. Σταύρος Ψυχάρης και η δικαιοσύνη… και οι «Δικαστές», του Τίτου Πατρίκιου…
(Αλλά μην κολλάμε στο συγκεκριμένο Εκδότη...όλα τα ΜΜΕ όψεις του ίδιου Ιανού είναι (sic!))
«Δικαιοσύνη τώρα!», είναι ο κραυγαλέος τίτλος του κεντρικού άρθρου του χθεσινού ΒΗΜΑΤΟΣ… Τουτέστιν η οργισμένη απαίτηση- κραυγή του εκδότη της εφημερίδας, του κυρ Σταύρου Ψυχάρη!… Μάλιστα, αφού την περασμένη Κυριακή στο ΒΗΜΑ, με στόχο την τρομοκράτηση του κοσμάκη, μας «διαφώτισε» για το στρατιωτικό πραξικόπημα- οπερέτα, που την τελευταία στιγμή αποσόβησε ο (ηρωικός πατριώτης πρωθυπουργός) Γ.Α.Π.- αυτόν ντε, που πριν ένα χρόνο τον ξεμπρόστιαζε, αν θυμάστε, από τις εφημερίδες του για τη μυστική συνάντηση που είχε με τρεις εκδότες στο μέγαρο Μαξίμου για «φιλοκυβερνητικές εκδουλεύσεις»-, νάτος τώρα που σαν σύγχρονος αδιάφθορος Ροβιεσπιέρος απαιτεί «εδώ και τώρα δικαιοσύνη!», αυτός, ο εκδότης του ΔΟΛου, που τίποτα δεν είδε και τίποτα δεν ξέρει τόσα χρόνια για τη διαπλοκή, τη διαφθορά και τη σαπίλα του συστήματος, του οποίου εξέχον μέλος του είναι και στηρίζει εδώ και δεκαετίες!
(Ολόκληρη η «αγωνιώδης κραυγή» τού «αδιάφθορου» εκδότη εδώ: http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=477624)
Γεια σου Σταύρο και κυρ Σταύρο και εκδότη τσουτσουλομύτη μου!… Τι ωραία που τα γράφεις: «η ιστορία με τις λίστες, τα σκάνδαλα, η διαφθορά», «το σπέρμα της αδικίας», «οι λαοπλάνοι», «ο λαός που υποφέρει», «η κυβέρνηση πρέπει να δράσει ταχύτατα»!… Μπράβο, παλικάρι μου. Ωραίες διαπιστώσεις! Μόνο να σε ρωτήσω κάτι: εσύ από πού είσαι, από τη Ζουαζηλάνδη είσαι; Δε ζεις τόσα χρόνια σε τούτη τη ρημαγμένη χώρα; Τώρα έφτασε στη δική σου (υψηλή) μύτη η βρόμα και δυσωδία τόσων δεκαετιών και απαιτείς την επιβολή της δικαιοσύνης εδώ και τώρα!.. Κι ύστερα από ποιους ζητάς να επιβάλλουν τη δικαιοσύνη; Απ’ τα «συνεταιράκια» σου τους πολιτικούς που τόσα χρόνια μια «γουρουνοπαρέα» είστε κυλισμένη στη λάσπη της διαφθοράς και της διαπλοκής! Μα, αν ήταν να επικρατήσει δικαιοσύνη σε τούτο τον τόπο, κυρ Σταύρο μου, θα ‘πρεπε και την αφεντιά σου από τους πρώτους να την μπουζουριάσει στη «στενή» για δεκαετίες!…
Αλλά, κυρ Ψυχάρη μου, απ’ τον 5ο αιώνα π. Χ. ακόμα το έχει επισημάνει ο Πλάτωνας: “Το δίκαιον ουκ άλλο τι ή του κρείττονος ξυμφέρον”. Και σε απλά ελληνικά «το δίκαιο δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά το συμφέρον του δυνατού»…. Κι αυτό επικρατεί!
Και συ, κυρ Σταύρο μου, απ’ αυτούς τους «δυνατούς» είσαι, και είχες πάντα το «δίκιο», το «του κρείττονος ξυμφέρον», με το μέρος σου, και γι αυτό βρίσκεσαι ακόμα στην «απέξω» και γίνεσαι τώρα ο «μέγας ιεροεξεταστής» που απαιτεί «δικαιοσύνη»!
Κι ύστερα, να σου θυμίσω, το γνωρίζεις καλά άλλωστε και συ, ότι από τα χρόνια του Πλάτωνα μέχρι σήμερα κύλησε πολύ νερό στο (θολό) «ποτάμι» της δικαιοσύνης, πολλές βίαιες αναταράξεις έγιναν σε τούτη τη χώρα, ιστορικές πολιτικές και κοινωνικές ανατροπές, πολύ αίμα χύθηκε, αμέτρητοι οι άδικα νεκροί, ζητώντας δικαιοσύνη. Και ως τις μέρες μας η δικαιοσύνη, «όνειρο άπιαστο», το δίκαιο μόνο στη σφαίρα του νοητού κι όχι του απτού, του πραγματικού. Στη σφαίρα της φαντασίας (ή της ουτοπίας) μας, «ήλιος νοητός» η δικαιοσύνη, κυρ Ψυχάρη μου, μας το είπε άλλωστε κι ο νομπελίστας ποιητής μας στο «Άξιον εστί»: «Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ».
Και επιπλέον, ποιοι δικαστές, κυρ Σταύρο μου, να εφαρμόσουν τη δικαιοσύνη; Οι διορισμένοι από την διεφθαρμένη πολιτική εξουσία, οι οσφυοκάμπτες, οι διατεταγμένοι υπάκουοι να κουκουλώνουν τα ανομήματά της;
Τέτοιοι είναι, και τους δικαστές μας, κυρ Ψυχάρη μου, τους ξέρεις και συ πολύ καλύτερα από μένα, και δεν περιμένουμε καμιά δικαιοσύνη απ’ δαύτους… Από «δικαστές» ανδρείκελα (έστω με κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις)… Να, τέτοιους, όπως τους περιγράφει ο Τίτος Πατρίκιος στο παρακάτω ποίημα:
Τίτος Πατρίκιος, «Οι δικαστές»
“Κι αντίκρυ μου κάθισαν οι δικαστές.
Ο ένας πόρνος, μπεκρής και τετραπέρατος
κρυφά χλευάζοντας και φανερά δοξολογώντας
μιαν εξουσία που τον ξέρει και τον χρειάζεται.
Ο άλλος αδιάφορος για ό, τι δεν ήτανε δικό του
προσυπογράφοντας το καθετί που του ζητούσαν
φτάνει ν’ ακούει επαίνους για τις επιδόσεις του.
Ο άλλος στοχαστικός και λάγνος, πάντα υποταγμένος
στα όσα βαθιά ως τα σπλάχνα του μισούσε
με αντάλλαγμα το ελεύθερο της δίψας του.
Ο άλλος πονετικός χωριάτης, γκαρδιακός παραμυθάς
έτοιμος πάντα να ξεπλύνει το παλιό του κρίμα
προσκυνώντας τους νέους κάθε φορά ηγεμόνες.
Ο άλλος αδιάλλακτος, στάσιμος, μαραζωμένος
θρηνώντας σιωπηρά τα χαμένα χρόνια του
μισώντας όσους τον αφήναν πίσω…”
(Τίτος Πατρίκιος, Ποιήματα II, 1953-1959, Κέδρος)
Από τέτοιους δικαστές, ποια «δικαιοσύνη» να περιμένεις!…
«Το πρώτο προαπαιτούμενο του πολιτισμού είναι η Δικαιοσύνη, είχε πει ο Ζίγκμουντ Φρόυντ… Ε, εφόσον αυτό το «πρώτο προαπαιτούμενο, η δικαιοσύνη» στον τόπο μας για χρόνους πολλούς έχει χαθεί, «πολιτισμός» δεν υπάρχει παρά μόνο το άδικο έχει «κράτος και εξουσία» εδώ… Ή θα μπορούσαμε κι αλλιώς να το πούμε παραφράζοντας κατά μία λέξη τη γνωστή διάζευξη «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα;», του Κορνήλιου Καστοριάδη, οπόταν, αν τεθεί η διάζευξη ως «πολιτισμός ή βαρβαρότητα;», η απάντηση για τη χώρα μας, ιδιαίτερα σε τούτους τους καιρούς των βάναυσων μνημονίων, είναι σχεδόν αυτονόητη: ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ!